Çocukken nelerden korkardınız? Peki, içlerinden hangileri sizlerle beraber büyüdü, hangilerini geride bıraktınız? Koridorun ışığını kapatıp salona hızlıca koştuğunuz günleri ya da evde yalnız kaldığınız zamanlarda nereden geldiğine emin olamadığınız bir sesin yarattığı korkuyu hatırlıyor musunuz?

Korku, özellikle çocukluk yıllarında yoğun hissedilen, görünen ve görünmeyen olaylar karşısında ortaya çıkıveren en doğal tepkilerden biridir. Zaman içerisinde durumlara göre değişkenlik gösteren, başa çıkılması zor bir duygudur.

Emily Haworth- Booth, Karanlığı Yasaklayan Kral adlı hikâyesinde, korkularıyla beraber büyüyen Prens’in tüm ülkeyi aydınlatarak karanlıktan nasıl kaçtığını anlatıyor bizlere. Kral olunca yapacağı ilk işin ülkede karanlığı yasaklamak olacağına dair söz veren bir Prens’in...

“Bilinmeyen” ile “belirsizlik” korkuya neden olabilir. Karanlık da tam olarak bilinmeyeni taşır içinde ve her çocuğun farklı bir kurgu geliştirmesine yol açar. Böyle zamanlarda çocuklarımızın korkularını ifade etmelerine olanak sağlamak ve onları anlama çabası içinde olmak gerekir. Anlaşıldığını hisseden çocuk, kendisini daha iyi ifade ederek duygu düzenleme becerisi kazanır. Karanlıkta uyumak istemeyen ya da canavarlardan korktuğunu söyleyen bir çocuğa “ Karanlıktan korkulur mu? Koca adamsın, ne korkusu?” gibi tepkiler vermek yerine güvenle sığınabileceği bir limana dönüşmeye çalışmak doğru tutum olacaktır. Böylece karanlık, artık baş edilebilir bir hal almaya başlar.

Booth, tam da bu korkular, cesaret ve yüzleşebilme üzerine keyifli bir öykü armağan ediyor çocuklara.

Berna Yiğitbaş (Psikolog) - Delal Dalgıç (Çocuk Gelişimci)

Künye: Emily Haworth- Booth, Karanlığı Yasaklayan Kral, Nota Bene, 2019