Gariplerden biri, M. Nedim Hazar, heyecanını bugün köşesine taşımış, şöyle yazmış: “Nicedir bu konuyla ilgili bir yazı kaleme alma isteğim vardı, kısmet bugüne imiş. Malum elinizde tuttuğunuz gazete, her gün bir milyon (o da minimum) kişinin eline değiyor, en az bir milyon insan okuyor. Biliyorum, herkesin tüm gazeteyi okumak gibi bir alışkanlığı yok, beklenemez de. Ancak yazdığınız yazının bir milyon insan tarafından okunabilme ihtimalini bilmek çok acayip bir his sevgili okur.”

Hazar 1 milyonun “onu okuyabilme ihtimalini sevmiş” ya, ben takıldım bu bir milyon kişinin eline değme meselesine.

Bizim apartmana da her sabah iki Zaman gazetesi bırakılıyor. Vallahi dokunan el sayısı haftada 3, pardon, kişi başı iki elden, 6: Arada ben alıp “neymiş manşetleri” diye bakıyorum sabahları çıkarken, akşamları eve girerken evde balık yapılacaksa un serpeyim diye ev arkadaşım kapıyor birini, kalanları da haftada bir sağolsun apartmanımızın temizlikçisi elliyor: kucaklıyor, atıyor çöpe.

Alt katımızda türbanlı arkadaşlar kalırdı, onlara geliyordu heralde gazete ya, onlar da hiç okumazlar, ellemezlerdi gazeteyi. Onlar taşındı Filipinli komşularımız taşındı yerlerine ama, Zaman’ın abonelik sistemi müthiş çalışıyor besbelli, gazete gelmeyi sürdürüyor.

Niye yazdın bunları diyecek şimdi okur. Diğer gazeteleri bilmem ama, benim hesaba göre bizim apartmana her hafta giren 14 Zaman’ı toplam 3 kişi elliyor (balık yediğimiz haftalar, yoksa iki). Nedim Hazar gereksiz yere heyecanlanmasın istedim.

Yazısının sonunda “Elinizde tuttuğunuz bir milyon tirajlı bu gazete, bazıları rahatsız olsa da, bu ülkenin izole olmasının, yalıtılmasının, demokrasiden uzaklaştırılmasının önündeki en önemli engellerden biri olmuştur. Geldiğimiz nokta da bunun ispatıdır” demiş de, sonra 1 milyon bizi elliyor diye bırakır demokrasi mücadelesini falan, açıkta kalırız. Aman…

Daha Zaman sokuşturulacak çok sokak kapısı aralığı var, Nedim Hazar.

Ege Akyüz