Muammer Kaddafi'nin yaralı halde yakalanışı, kalabalık bir güruhun arasında linç edilişi ve sonrasında cesedinin zafer çığlıkları arasında teşhir edilişi medyada yer buldu.
"Özgür" Libya'nın silahlı milisleri, NATO bombardımanının yardımıyla, Kaddafi'yi yakaladı. Yaralı haldeki Kaddafi, zorbalar tarafından dövüldü. Daha sayılı gün önce Habertürk'ün vahşet fotoğrafını yayınlamasını eleştirenler, kendisini linç edenler tarafından sürüklenen Kaddafi'nin kan revan görüntülerini "devrim" haberi olarak verdiler.
Mesele, Kaddafi'yi sevip sevmemek meselesi değil. Barack Obama, Libyalılar için "uzun ve acı verici bir dönemin kapandığını" ilan etti. Kapanan dönem ise, bir hafta kadar önce Geçici Ulusal Konsey Başkanı Mustafa Abdül Celil tarafından ilan edilmişti: İtalyan sömürgeciliği, Kaddafi'den daha iyiydi. NTC Sözcüsü Mahmut Şammam ise dalga geçiyordu: Kaddafi'yi mahkemeye çıkartmak hususunda çok ciddilerdi, ancak ilahi adalet tecelli etmişti.
Libya'nın "devrimci" askerleri, tarihte hiçbir devrimde görülmemiş bir vahşetle Kaddafi'ye eziyet ederken, Libya'nın birçok kentini siyah nüfustan "temizlerken", NATO bombalarıyla kendilerine yol açarken, gerçekten de "bir devir kapanıyordu". Kaddafi'nin ölüsünü orasından burasından çekiştirerek ve zafer işaretleriyle teşhir eden "özgürlük savaşçıları", Türk ve dünya medyasının olanca utanmazlığıyla önümüze seriliyordu. New York Times bile çekince koymak zorunda kalıyordu: Bu kadar rahatsız edici görüntülerden sonra, nasıl öldüğünü sormak hakkımız değil miydi?
Kaddafi'nin belki de hiç hak etmediği yaşantısının bakiyesi cansız bedeni üzerinde tepinerek zafer çığlıkları atanlar ve onlara sempatiyle bakanlar...
Artık 'Özgür' Libya'yı tepe tepe kullanabilirler. Nasıl olsa, sosyalizmin var olmadığı bir çağda, barbarlık hüküm sürüyor.
(soL - Dış Haberler)