Kapitalizm doymak bilmeyen oburluğuna yenik düştü.
En büyük ekonomi denen yapılardan onların güdümündeki en küçüğüne kadar ne varsa tek tek yıkılmaya mahkûmlar.
Tuhaf olan, kendi sonlarını kendilerinin hazırlamış olmasıdır.
Dünyanın her yerindeki doğa katliamları, daha çok kazanma hırsıyla geliştirilen tüm teknolojik yapılar; insan emeğini çiğneyerek doğal dengeyi altüst eden nükleer santrallerinden, silah gibi işletilen ve adına ilaç sektörü denen caniliğe, geleceği yok etmek adına üretilen ölüm makinalarıyla, gelinen durumun yaratıcıları kendileri oldular.
Şimdi kendilerini kurtaracak çareler arıyorlar.
Bilim insanlığı açıklıyor: "Bu öylesi bir saldırı ki aşı ya da ilaç bulunana dek kurtuluşu yok."
İşte kapitalizmin asıl yenildiği yer tam da burasıdır.
Beter olsunlar.
Ancak olan dünyanın yoksul halklarına, emeği ile didinen insanlığına oluyor.
Bu böyle giderse ki öyle de gidecekmiş gibi görünüyor önce gıda sıkıntısı baş gösterecek ve zaten sömürü zulmünün pençeleri altında kıvranan dünyanın mazlum insanlığı, kıtlık ve susuzluktan kavrulacak.
Bu kimlerin işine yarar tartışması bile anlamsız.
Ancak şu zamanlar geçip insanlık yeniden birbirlerine dokunarak nefes almaya başladığı ilk andan itibaren kapitalizmin sorgulanacağı ve eşit-özgür-barışık bir dünyanın oluşması için milyonlarca ses çıkacağı açık.
Avrupa ve Amerika sokaklarının duvarlarında dolaşan komünizm hayaleti gerçeğe döndüğünde, bugünlerin sorumlusu kan emiciler tam da o zaman kaçacak delik bile bulamayacaklardır.
Bu bir istem tabii.
En azından Küba gerçekliğini, Çin’de yaşanan dayanışma ve disiplinle nelerin yapılabileceği örneklemesini düşünenler olacaktır.
Üretim araçlarının ve bir avuç kan emicinin silahı haline dönüştürülmüş tüm çarkların kamulaştırılmasını talep ederek ortaya çıkmak ise, insan için en erdemli olanıdır.
Dedim ya istem.
Hem de yana tutuşa bir istem.
Ve elbette tüm dünyada indirilen perdeler yeni şarkılarla, danslarla, oyunlarla, filmlerle açılacaktır ve hiçbir şey ama hiçbir şey asla eskisi gibi olmayacaktır.