İtalya’da rakamlara bakılırsa 4 milyon 68 kişi açlıkla karşı karşıya. Bu nüfusun 428 bin 587’si beş yaşın altındaki çocuklar. 2010’dan bu yana “yetersiz beslenenler”in yüzde 47 oranında arttığı belirtiliyor. Açlık sorunu ekonomik krizin de etkisiyle tırmanmaya devam etse de, veriler İtalya’da her yıl toplam 6 milyon ton yiyeceğin çöpe atıldığını yansıtıyor.

Gitgide yoksullaşan İtalya’da Katolik yardım kuruluşlarından konaklama ve gıda desteği alanların sayısı da son birkaç yıldır tırmanışa geçti. 53 yaşındaki aşçı Leonardo İtalya’daki binlerce yeni yoksuldan biri. İki yıldır işsiz olan Martino, Milano’da Fratelli San Francesco Vakfı’ndan yardım alıyor. Geçtiğimiz yıl 711 bin 750 öğün dağıtan vakfın yöneticileri krizin derinleşmesiyle birlikte kendilerine başvuranların sayısı ve niteliğinin değiştiğine vurgu yapıyor. Ülkedeki yoksullar arasında İtalyan vatandaşlarının sayısı hızla büyüyor. Ücretleriyle ayın sonunu getiremeyen emekliler, eşlerinden ayrılan babalar, Leonardo gibi iki yıldır iş bulamayanlar ve göçmenler yeni yoksullardan bazıları.

İtalya’da Gıda Bankası Vakfı her yıl 30 Kasım’da yoksullar için gıda maddesi topluyor. İş adamı Danilo Fossati ve rahip Luigi Giussani’nin ortak düşüncesiyle hayata geçen bu dayanışma projesi marketlerde alışveriş edenlere yoksullar için de gıda maddeleri alarak destek olmalarını öngörüyor. Geçtiğimiz yıl 9 bin ton gıda maddesi toplamayı başaran vakıf, 61 bin 552 ton yiyeceğin çöpe atılmasını önledi. Geçtiğimiz cumartesi günü de Çizme’deki süpermarketlerin önünde bekleyen Gıda Bankası gönüllüleri, tüketicileri yaptıkları alışverişte yoksulları unutmamaları için uyararak erzak çantası dağıttı. Bir gönüllü, kriz nedeniyle tüketicilerin yoksullara ayırdığı payın sınırlandığına dikkat çekse de, hemen herkesin “Bir gün ben de gerek duyabilirim” düşüncesiyle dayanışmadan kaçınmadığını paylaşıyor.

Aşçı Leonardo’nun yaşam öyküsü iş güvenliğinin bütünüyle silindiği bir İtalya’nın özeti aslında. “Milano’ya 14 yaşında Puglia’dan geldim. 16 yaşında bir restoranda çalışmaya başladım. Ardından başka restoranlarda aşçılık yaptım. Bir dönem İngiltere’de Manchester’da yaşadım. Kız arkadaşım İngilizdi. İkiz kızlarım dünyaya geldi Bugün 15 yaşındalar. On bir yıl önce İngiliz eşimden ayrıldım, İtalya’ya döndüm. 42 yaşındaydım, İtalya değişmeye başlamıştı. Aşçı olarak iş bulamadım. Sürekli restoran değiştirerek geçici işler yapmaya başladım. İş görüşmesi için gönderdiğim özgeçmişlere kimse yanıt vermedi. Artık ne bir işim, ne de bir evim var. Çözümü Fratelli San Francesco Vakfı’na başvurmakta buldum. Hiçbir iş yok, anlamış değilim. Yabancı uyruklu işçileri ayda 500/600 avroya çalıştırıyorlar. Artık sigortasız bir iş bile bulabilmek hayal!... Göçmenler gibi 500 avroya da çalışmam mümkün değil çünkü yaşım uygun değil. Çalışmak için yaşlı, emekli olabilmek için gencim.”