Bugünkü köşemizde oldukça çarpıcı ve renkli vokal tekniğiyle ve son derece yaratıcı doğaçlamalarıyla dikkat çeken bir müzisyene, Bobby McFerrin’e yer vereceğiz.
McFerrin 1950 yılında müzisyen bir anne-babanın oğlu olarak dünyaya geldi. Vokal tekniğini geliştirmek için enstrümanları ve farklı müzik türlerini titizlikle inceledi. 1975’te piyanist Keith Jarrett’in etkileyici sololarından etkilenerek benzer bir yaklaşımı vokalde denemek istedi. 1984 yılında Herbie Hancock’un topluluğu ile sahneye çıktı. 1987’de The Cosby Show'un 4. Sezonunun açılış jeneriği şarkısını seslendirdi. 1988’de ünlü ‘Don’t Worry Be Happy’ şarkısını yayınladı ve bu şarkı tüm dünyada bir ‘hit’ haline geldi. Şarkı, McFerrin’in izni olmadan 1988 yılındaki ABD başkanlık seçiminde George H.W. Bush’un seçim şarkısı olarak kullanılınca Bobby McFerrin bunu protesto ederek şarkıyı konser repertuarından kalıcı olarak çıkardı. 1989 yılında on kişilik bir vokal grubu olan ‘Voicestra’yı kurdu. Sonraki yıllar içinde Saint Paul Oda Orkestrası’nda başkanlık yaptı. San Francisco Senfoni, New York Filarmoni, Chicago Senfoni Orkestrası, Cleveland Orkestrası, Detroit Senfoni Orkestrası dahil olmak üzere pek çok orkestrayı misafir şef olarak yönetti. Bu konserler performanslarına seyirciyi de dahil ederek orkestra ile seyirciyi aynı performansın icracıları haline getirdi.
Köşemizde bugün Bobby McFerrin’in üç konser/ gösteri kaydına yer veriyoruz. İlk kayıtta McFerrin’le sahneyi, yaşayan büyük çellistlerden biri olan Yo-Yo Ma, kemancı Mark O’connor ve kontrbasçı Edgar Meyer paylaşıyor. Dörtlü ‘Hush Little Baby’ adlı parçayı seslendiriyor.
İkinci parça, Leipzig’te düzenlenen ’24 Hours Bach’ konserinden. McFerrin, bu konserde seyirciyi de performansın bir parçası haline getiriyor.
İzleyeceğimiz üçüncü performans ise 2009 yılında gerçekleştirilen Dünya Bilim Festivali’nde gerçekleştirilen ‘Notes and Neurons: In Search of a Common Chorus’ adlı sunumdan. Bobby McFerrin bir ses dizisi olan pentatonik diziyi, son derece yaratıcı bir yöntemle seyirciye öğretiyor.
