Bangladeşli kadınlar, iş bulabilmek için Körfez ülkelerine göç ediyor.
Bangladeş'de ulusal STK Manusher Jonno Vakfı için çalışan Sarowat Binte Islam, Bangladeşli kadınların birçok farklı ülkede ancak çoğunlukla Suudi Arabistan ve Körfez ülkelerinde çalıştıklarını belirtiyor. Çoğu göçmen kadın işçi, ev işçiliği yapıyor. Ayrıca çeşitli ülkelerde hazır giyim sektöründe çalışan kadınlar da var.
Ülkede çoğu kadın devlet sektöründe çalışıyor, bu yüzden bu alanda birtakım uzmanlıkları var. Ancak göç etmek zorunda kalan kadınların çoğu, ev işçiliği yapmak için gidiyor.
Kadınların göç etmeyi seçmesinin altında yatan asıl neden ise yoksulluk. Çocukları ve aileleri için daha iyi bir hayat kurmak isteyen kadınlar, Bangladeş'in para birimindeki farklılık nedeniyle, diğer ülkelerde aynı işi yaparak daha yüksek ücretler kazanabiliyor. Bir iş sahibi olmak; daha iyi gelir almak ve daha iyi bir hayat yaşamak için göç ediyorlar. Çoğunlukla uzun süreli değil, 2-3 yıllığına para kazanmak için gidiyorlar.
İki yıl önce Bangladeş hükümeti ev işçileriyle ilgili bir mutabakat zaptı imzaladı. O zamandan bu yana göçmen kadın işçilerin sayısı yükselişte. Ancak çoğu kadın istismar, şiddet ve başka sorunlar yüzünden geri dönüyor. Birçok kadın alışkın olduklarına benzer bir topluma gireceklerini düşünüyor; ancak örneğin Suudi Arabistan'a vardıklarında uyum sağlamakta zorlanıyor ve evlerini özlüyorlar. Aralarında göç etmeden önce evlerini bir günlüğüne bile terk etmemiş kadınlar var.
Kadınların feda etmek zorunda kaldıkları birçok şey oluyor. Çocuklarından ayrı kalıyor, bazen ailelerini ya da eşlerini kaybedebiliyorlar. Geri döndüklerinde eşlerini yeniden evlenmiş olarak bulma ihtimalleri de var.
Kazançlarının çoğunu havale ile ailelerine gönderiyorlar. İki- üç yıllığına gittikten sonra hiçbir birikimlerinin olmaması da sık görülüyor, bazen aileler parayı arazi satın almak için kullanıyor ancak arazi kadının olmuyor. Eşin, babanın ya da erkek kardeşinin üzerine alınıyor.
GERİ DÖNDÜKLERİNDE KENDİ YURTLARINDA DA DIŞLANABİLİYORLAR
Öte yandan kadınlar, geri döndüklerinde bir dışlanmaya da maruz kalabiliyor. Dışarıda yasadışı faaliyetlere karışmış olabileceğini düşünülen kadınlar, geri döndüklerinde her zaman iyi karşılanmıyor. Bu psikolojik travmaya neden olabiliyor ve bir-iki yıl sonra geri döndüğü eski toplumuna yeniden uyum sağlayamıyor. Böylece, yeniden gitme kararı alıyor.
Ülkelerinin dışında dil engelinin yanında temel sorunlar kültür, yemek ve yaşam tarzı farklılıkları da kadınların peşini bırakmıyor. Ortaya çıkabilecek bir diğer sorun ise, beklentileri ile patronlarıyla yaşadıkları deneyimler arasındaki uyuşmazlıklar oluyor. Memleket özlemlerinin yanında, cinsel taciz ve diğer istismarlarla da karşı karşıya kalabiliyorlar.
Genellikle ev işçisi olarak çalışan kadınların, sağlıkları da bir güvence altında değil. Kirli, tehlikeli ve zorlayıcı işler yapıyorla; bunları sınırlayan yasalar yok.
En nihayetinde göçün kendisi bir sorun olarak ortada durmayı sürdürüyor.
Bangladeşli ve tüm kadınların hak ettiği ihtimallerin, yurtlarında, emeklerinin karşılığını alarak üretime katılmaları ise, bir hayal değil.