AKP'nin (şimdilik) liderliğini yaptığı siyasi çizginin nihai hedefi emperyalizm nezdinde siyasal İslamın konsolosluğudur. Bu hedefe doğru ilerlerken, tek başına yapabileceği şeyleri zaten yapıyor. İç ve dış dinamiklerin zorlamasıyla karşılaştığında, yani tek başına göğüsleyemeyeceği bir durumda, kendi söyleyemediklerini başkalarına söyletmeye çalışıyor, bunu da demokrasi diye yutturmaya çalışıyor. Böyle bir siyasi iktidarın “Kürt meselesi”inde samimi olması beklenemez, olsa olsa düdüklü tencerenin gazını alacaktır. Ki, yapılabilirse bu gaz alma operasyonları -TMK mağduru çocuklar, Kürtçe isimler gibi- tek tek desteklenmelidir.

"Kürt Açılımı" meselesine imzalarıyla, telefonlarıyla destek veren insanların büyük bölümünün isimlerine bakınca, bu 'kanamalı' durumun bir şekilde durdurulması umudunun ağır bastığını düşünüyorum. Ama 'Demokratikleşme' meselesinde AKP ile yapılan geçici ittifakların bizi ne kadar demokratikleştirdiği de gözler önünde.

Bugüne kadar, 'Sosyalist devrim olunca zaten çözülecek' diye ertelediğimiz sorunlar, kendi örgütlenmelerini kurup sosyalist hareketlerden bağımsız günlük çözümler için mücadele verdiler ve birçok konuda da başarılı oldular. (Çevreciler, Feministler vs.) Kürt meselesinde de sosyalist hareketten uzaklaşan Kürt milliyetçileri kendi açılarından ciddi başarılar elde ettiler. En azından Kürt Kimliği konusunda.

Bu kanlı süreç halen devam etmektedir ve Türk Milliyetçilerinin kıpırdanmalarına bakarsak daha da kanlanarak devam etme istidadı göstermektedir. Bu ülkede aldıkları oy oranının çok çok üstünde etkili olan sosyalistlerin sürece müdahale etme şansı vardır. Bundan sonra da arkası geleceği anlaşılan ne idüğü belirsiz 'açılımları' desteklemek değil, onları halkın çıkarları doğrultusunda yönlendirmeye çalışmak önümüzde güncel bir görev olarak durmaktadır.