Sağır, dilsiz, kör ülke: Türkiye (Derin Ebru Sezgin)

Nasıl korumalı çocukları, bu ruh hastası sapıklardan. Ülkenin dört bir yanından işkence görmüş, tecavüz edilmiş, cesetler fışkırıyor adeta. Dayak, saldırı, yaralama olayları sıradanlaştı. Gün geçmiyor ki, bir öncekinden daha vahşisi haber olarak karşımıza çıkıyor ! Bütün bu olaylar toplumsal ve kişisel sorunların en büyük boyuttaki çığlıkları. Böyle bir dünyaya doğmak belki en büyük talihsizlik.

Oysa çocuklar umudumuz değil mi? Çocuklar egemenlik, çocuklar özgürlük, çocuklar ışık.. Çocuklar koşmalı, şeker yemeli, uçurtma da uçurmalı çocuklar, hayallerini paylaşmalı, okula gitmeli, büyümeli çocuklar.. Ama bizim ülkemizde bu ne mümkün? Bizim ülkemizde çocuklar her şey oluyor da, bir tek Çocuk olamıyor. Çocukluklarını yaşayamadan, daha doğru düzgün oyun oynayamadan, büyüyemeden öldürülüyor da hiç kimse hiçbir şey yapamıyor.

Sn. Başbakan 3 çocuk diyor yeni evlenen çiftlere, oysa daha doğmuş çocukları bile koruyamıyor. Çocuk katillerini kısa sürede serbest bırakabiliyorlar, hoş yargının vereceği hiçbir ceza yetmez böyle durumlarda.. Kimin hakkı olabilir ki çocuk gülüşünü çalmaya? nasıl böyle bir hakkı kendinde bulabilir ki bu mahluklar?
Türkiye, Çocuk Hakları Sözleşmesini 19 yıl önce imzaladı, peki hani Türkiye’de Çocuk Hakları ?

Sözleşmede yer alan 6. ve 19. Madde şöyle

MADDE 6- Yaşamak, her çocuğun temel hakkıdır ve herkesin ilk görevi çocukların yaşamını korumaktır.
MADDE 19- Hiç kimse, çocuklara karşı olan sorumluluklarını onlara zarar verecek şekilde kullanamaz. Devlet çocukların hiçbir zarara uğramaması için her türlü önlemi almakla yükümlüdür.

bu maddeler yer alırken, neden yaşama hakları,gülüşleri elinden alınıyor çocukların, neden devlet hiçbir önlem almıyor onları korumak için? Neden cezalandırmıyor ceza alması gerekenleri? Ben söyleyeyim, çünkü bu toplum, çocuk sevmiyor. Çünkü bu toplum aydın insanlardan, aydın bir gelecekten korkuyor. Askerin yanlışlıkla havaya uçurduğu, vurduğu, polislerin yerlerde sürüdükleri, çocukların ardından kıyamet kopmuyor bir türlü.

Bu ülkede çocuklardan daha önemli şeyler olduğu sürece, bu olayları duymaya devam edeceğiz, bu ülke için asıl önemli olan “Kim, kiminle nerede gezmiş, kim kiminle ayrılmış, kim nerede tatil yapmış.” Bu tür önemli şeyler olduğu sürece medyada da, ülkede de cinayete kurban giden, istismara maruz kalan çocuklar 2 gün sonra unutulur.

Gerçekten böyle bir dünyaya doğmak büyük talihsizlik!