Kafamda dönen soruları bir sıraya oturtmaya çalışarak hızlı adımlarla Kadıköy Nâzım Hikmet Kültür Merkezi’ne doğru yol alırken, bir şarkının dilime takıldığını fark ediyorum.

“Bir şarkı olmalı özlemi söyleyen

Bu koyu günlerden yarına seslenen”

Bu koyu günlerde yarına seslenecek seslerden biri, Kadın Dayanışma Komiteleri (KDK), onu konuşmaya gidiyorum. 

Türkiye Komünist Partisi (TKP) Merkez Komite (MK) üyesi ve KDK Sorumlusu Senem Doruk İnam’la buluşuyoruz. Kültür merkezinin yüksek tavanlı, ışık alan odalarından birine geçiyoruz. 

KDK’ların 2. Kurultayı’na İnam’ın davetiyle katılan gazetecilerden biriydim. Kurultaydaki heyecanı sürüyor ve de inancı. Kurultay sonrasındaki ilk söyleşiyi de soL’la yapıyor. 

Büyük laflar ettiklerinin bilincindeler, büyük laflar etmeye devam edeceklerini bunların da lafta kalmayacağına dair iddialarının olduğunu gözlemliyorum.

Sadece kurultayla sınırlı kalmayan sorular ve cevapların olduğu bir söyleşi oluyor. Bazen kendilerine yönelen eleştirilere karşı savunma yapıyor, bazen de eleştirileri yönelten o oluyor. Sadece KDK’yı değil KDK’lı kadınları etkileyen her şeyi konuşuyoruz. 

'Hedeflerimizin gerçeklikle ne kadar bağlantılı olduğunu gördük'

Çaylarımızdan birer yudum alarak başlıyoruz sohbetimize.

KDK’nın ikinci kurultayı gerçekleşti. Genel olarak temposu yüksek; konuşanların da dinleyenlerin de coşkusunun hissedildiği bir kurultaydı. 7 ana başlığın olduğu karar metni yayımlandı, aynı zamanda da bir manifesto. KDK masasında olan sizlerin en önemsediği başlık ne oldu? Kurultaya dair genel değerlendirmeyle başlayalım.

Kurultaydaki heyecanın ana kaynağı, partinin 14. Kongresi’nde KDK ile ilgili aldığı karar. Kurultayın örgütlenme süreci bu sebeple çok heyecanlıydı ve bu herkese yayıldı, bulaştı. 200’ü aşkın delegenin bir araya gelmesi de başka bir enerji yarattı. Bir de daha önce yapılmayan bir şey yapıldı, partinin kadın çalışmalarından sorumlu masa yani KDK Masası, karar tasarıları hazırlayarak delegelerle birlikte yürüttü süreci. Bütünlük ve odaklamayı da sağladı bu. 

Bizim odak noktamız 14. Kongre’de alınan “düzenin zayıf noktalarına saldırmak, oralarda mevzii kazanmak, işçi sınıfının sesini ve örgütlülüğünü arttırmak” kararıydı. Düzenin en zayıf noktalarından biri kadınlar. Temel 4 başlığımız var; iş yerleri, mahalleler-semt evleri, Kürt kadınlar ve öğrenci ve gençler. 

Peki ya kurultay sonrasında, siz alınan kararların ve hedeflenenlerin somut bir karşılığının olduğunu düşünüyor musunuz? Bir heyecandan bahsettiniz ancak bu heyecan harekete geçirici olacak mı?

Tüm hazırlık sürecinde en çok endişe duyduğumuz nokta burasıydı. Sonuçta büyük laflar ediyoruz ve buna devam edeceğiz. Bizim devrimci iddialarımızla ilişkili bu laflar. Kurultay öncesinde çok yazıp çizdik, çok hazırlandık acaba bunların bir gerçekliği olacak mı? Kurultay’da bir tartışma ortamı yakalayabilecek miyiz?

Düzen tarafından kadınların siyasette konulduğu yere baktığımızda bizim de tedirgin olduğumuz yanlar yok değil. Ancak şöyle bir şeyle karşı karşıya kaldık; kurultay sonrası bir eylemimiz vardı ve konuşmalar, katkılar sebebiyle yetişememekten korktuk. Biraz daha vaktimiz olsa daha da söz alan çok kişi olacaktı.

Bu da bize hedeflerimizin gerçeklikle ne kadar bağlantılı olduğunu gösterdi. İşçi sınıfın örgütsüzlüğünün bu kadar kanıksandığı bir dönemde kadınlar arasında da hedeflenen bu kararların kolaylıkla gerçekleşmeyeceğini biliyoruz ancak ısrarcıyız.

Bu hedefler tüm delegelere yüklendi, artık top hepimizde.

Sizin yaptığınız açılış konuşmasında iki önemli başlık olduğunu düşünüyorum. Birincisi, “Aklımızı sadeleştirmeliyiz” sözleri. Bir diğeri de “KDK’lı kadın kimliği yaratacağız, aidiyet oluşturacağız” söylemi. Sanırım üzerinde durmamız gereken iki önemli çıkış. 

Manifestomuzu yazarken şu soruyu sorduk: “Bir kadın bugün Türkiye’ye ve dünyaya baktığında kendi geleceği için, kurtuluşu için neleri bir kimlik olarak üstlenmeli?”

Düzen şu anda kadınların daha yalnız, çaresiz, sömürülen, şiddete uğrayan, öldürülen, hakkını arayamadığı bir pozisyonu dayatıyor; güçlü, mücadele eden, hakkını arayan, sömürüye dur diyen, gericilikle göğüs göğüse mücadele eden kadın istemiyor. 

Bunun karşısına bir kimlik koymak istedik. Neyi karşısına aldığını, neyle mücadele ettiğini bilir ve bu kimliği yaygınlaştırmak için kendisine bir sorumluluk addeder. Ve aidiyeti de buradan kurar. 

'Aidiyet duygusu, yalnızlığın karşısında önemli bir silah'

Biz Türkiye Komünist Partiliyiz, KDK’nın kuruluş fikri 13. Kongre’ye bağlı ancak, KDK’lar yalnızca TKP’den, TKP’lilerden oluşan bir mücadele zemini değil. Aksine, temas ettiğimiz her noktada, sözünü ettiğimiz kimliğe ait hisseden tüm kadınların bir arada olabileceği bir yer. 

Aidiyet duygusu, yalnızlığın karşısında önemli bir silah olduğunu düşünüyoruz.

“Sadece semt evinde gülebiliyorum” diyen kadınlar var, bu bahsettiğimiz aidiyetin çok önemli bir göstergesi.

Avrupa’da tartışılmaya başlanan ve Türkiye’ye de gelen bir gündem var, “çalışmama özgürlüğü”. Diyorlar ki “biz uzun saatler çalışıyoruz, hakkımızı almıyoruz, çocuklarımızı yetiştiremiyoruz, sağlıklı beslenemiyoruz bu yüzden çalışmamak da özgürlüktür”.

Bu, bugün Türkiye’ye de o kadar sirayet etti ki. Açın sosyal medyayı, fenomenler ekmeklerini kendilerinin yaptığı, çalışmadıkları, çocuklarına baktıkları, kocaları işten geldiğinde mutlu oldukları bir hayat pazarlıyorlar. Çok ithal bir tartışma ancak Türkiye’ye yediriliyor. Türkiye’de zaten dinci gericilik sebebiyle birçok kadının çalışma özgürlüğü elinden alınmış halde. Kadınların meslek edinme, çalışma hayatına katılma mücadelesi tarihsel bir mücadele. Bu bir kazanılmış hak! Özel bir anlamı var bu mücadele için. Bu yüzden bu bahsettiğimiz muazzam bir ideolojik saldırı. Kafa karışıklığı yaşatan bir saldırı. İşte bu noktada aklımızı, kafamızı sadeleştirmemiz gerekiyor. Bugün ihtiyacımız olan bu ithal tartışmalar değil kesinlikle. 

Sadeleştirmeye bu yüzden ihtiyacımız var. Biz çözümün kökten olması gerektiğini düşünüyoruz, eşitsizliğin kaynağı olan düzen içerisinde bir çözüm mümkün değil. Sadeleşeceğiz.

Kim korkuyor kim korkmuyor, sorumu düşündüğüm o aralıkta kafamdaki şarkı devam ediyor:

“Bir sevgi olmalı senden de yükselen

Sonra benimle bir yarına yön veren”

Yarına yön verme iddiasında olanlara, iddialarının büyüklüğünü taşıyıp taşıyamayacaklarıyla ilgili bir soru yönlendirerek devam ediyorum.

Çok fazla alanda, başlıkta mücadele verme iddiasında ısrar ediyorsunuz. Hem işçi kadın örgütlenmesi, hem mahallede laiklik mücadelesi diyorsunuz. Ya da ne bileyim, çocukların beslenmesinden bahsederken bir yandan da şiddete-mobbinge-sömürüye diş biliyorsunuz. Bu kadar fazla şeyi nasıl aynı anda yürütebilirsiniz ki? 

Sadeleşmeyi konuştuk bir yandan ama bizim 7 değil 17 karar almamız lazımdı aslında. Saldırı o kadar büyük ki çünkü. Aslında KDK’ların bir araç olarak bu mücadele zeminini sağlayacağı nokta burası. Bir mahallede gündem laiklik mücadelesiyse o mahalle buna yoğunlaşacak, bir işyerinde mobbing varsa o KDK onunla uğraşacak. Yani, bulunduğumuz alanlar ve karşılaştığımız güncel sorunlara birlikte yanıt üretip kazanım elde etmeye çalışacağız. Her KDK her şeyi aynı anda yapamaz. Zaten gerçek de olmaz. Yürüttüğümüz mücadelelerin başka alanlara da yansımasını sağlamak için çalışacağız. 

Bizim bütünlüğü sağlayacak, Türkiye’nin genel siyasetinde söz söyleyebileceğimiz genel ilkelerimiz de var. Bütün KDK’larımız o ilkeleri kendi alanlarına taşıyıp güncel mücadele alanlarını besleyecek. 

Öte yandan bizim bütünlük konusunda elimizin rahat oluşunun bir başka sebebi, 2020 yılında kuruldu KDK’lar. Ciddi bir zemin ve birikimimiz var. 2. Kurultay kararları aslında ilk kurultayın kararlarını incelten, somutlaştıran hedefler yalnızca.

'KDK’lar arkeolojik çalışmalar gibi'

Kadın çalışmaları bir yönüyle çok kolay, bir yandan da en zor çalışmalardan biri. Nelerle karşılaşacağının bir sınırı yok, aynı zamanda da anlamak ve yanında olmak çok daha mümkün. Tüm KDK çalışması sürecinde birçok hikâyeyle karşılaştığınıza eminim. Ki bazıları kurultayda da anlatıldı. Benim merak ettiğim, seni derinden etkileyen hikâye neydi? Bizimle paylaşır mısın?

Zor bir soru. Gerçekten kolay gibi görünen ama zor bir iş bu. Bu zorluk dirayetliliği de beraberinde getiriyor ama. Bizim yan yana geldiğimiz kadınların ortak özelliği ısrarcı olmalı. Yine konuşmacı arkadaşlarımızdan birinin örneği vardı, kadınların daha zor örgütlendiği ama örgütlendiği zaman da geri adım atmadığıyla ilgili. Bunu açıklarken, kadınların her şeyi her boyutuyla düşünmesine, öyle karar verdiğine dikkat çekiyordu. Zor evet, ama ulaştığımızda da hakikaten çok karşılık buluyoruz.

KDK’lar arkeolojik çalışmalar gibi, bu örnekleri yaratıyor. 4 yıldır da yaratıyor. Benim en etkilendiğim hikâye, bizi kurultayda selamlayan Van’dan bir yoldaşımız. Lisedeyken TKP’yle tanışmış, evlendikten sonra mücadeleyi bırakmak zorunda kalmış. Hem eşi hem de eşinin ailesi tarafından şiddete uğramış, yıllarca. Çaresiz anlarından birinde şunu düşünüyor, “ben yalnız değilim, partim var, KDK’lar var. Onlarla birlikte mücadele edersem karşısında durabilecek gücü de edinirim” diyor. Ve hakikaten bir gün ona el kaldıran eşinin karşısına dikilip, “Bana şiddet uygulayamazsın, benim arkamda ve yanım TKP var, KDK’lar var” diye haykırıyor. Bence çok gerçek ve etkileyici örneklerden biri.

Van’daki KDK’lı kadının gözleri verdiği mücadelenin heyecanıyla umutla dolu bakıyordu, tıpkı şarkıdaki gibi:

“Bir umut olmalı gözlerinde senin

Gözlerimde benim yarına erişen”

Van’daki örnekten bahsederken şiddetin içinde olan bir aileden bahsettin. Bu şu soruyu aklıma getirdi. TKP Genel Sekreteri Kemal Okuyan’ın 29 Ekim’de İstanbul’da TKP tarafından düzenlenen etkinlikte Kürt sorununa ilişkin yaptığı açıklamalar sosyal medyada gündem olmuştu. Orada, ”Aşiret düzenini parça parça edeceğiz" sözleri eleştirilmiş, “2024 yılında ne aşireti?” diyerek de tepki gösterilmişti. KDK’lar doğuda da çalışma yürütüyor ve pek çok da örneğiniz var. Siz aşiretler olduğunu düşünüyor musunuz? Aşiretler bir sorun mu? Kadınların hayatına müdahale ediliyor mu? 

Aşiretler her yerde. Siyasetin tam ortasında. Aşiret yapılanması dinin de etkisiyle kadınların ve çocukların hayatını karartan bir yapılanma. O yüzden “yıl 2024 aşiret mi kaldı?” lafı bir yalandan ibaret. Doğu bölgesinde nereye gitsek, nereye temas etsek bir aşiretle karşılaşıyoruz biz. 

Karşılaştığınız somut şey nedir?

Sadece doğuya gitmeye gerek yok, Küçükçekmece’ye gidelim. Kadınların aşiretler eliyle eve kapatıldığı örnekleri bizzat biliyoruz. Bir mahalle aşiretler tarafından kontrol ediliyor, yönetiliyor. Kadınlar ne o mahalle dışına çıkabiliyor ne de çalışabiliyor. Aşiretin yasakladığı bir şey bu, hem de İstanbul’un göbeğinde. 

Bugün o aşiretlerde büyüyen kız çocuklarının eğitim hakkının olmadığına ilişkin çok sayıda veri var elimizde. Dini eğitim veriliyor çocuklara. Çünkü aşiret dediğimiz şey dinci gericilikle çok iç içe şeyler. Böyle bir yerde zaten kadının özgürlüğünü tartışmayı bırakalım, yaşam hakkı dahi yok. 

'“2025’e girerken ne ağalığı?” diye sorarlar'

Bizim de karşılaştığımız ve temas ettiğimiz kadınların aşiret düzeninin yıkılacağına dair muazzam bir umutsuzluğu var. “Aşiretler yok” diyen düzen aslında aşiretlerin varlığını koruması için siyasi olarak da her şeyi yapıyor. Aşiretler ticaretin temel noktalarından biri. Dinci gericiliğin örgütlenmesi için büyük bir mekanizma. Aynı zamanda da aşiretler oy depoları. Bir önceki dönem AKP’den aday olan aşiret liderleri, sonrasında CHP’den çıkıyor. Böyle bir çok örnek var. 

Düzen eliyle beslenen aşiretler; kadınların ve çocukların hayatını elinden alıyor. En yakın sürede yaşadığımız örnek, Narin. Kocaman bir aşiret küçücük bir kızın öldürülmesine ortak oldu. Hiç kimse aşiretler yok demesin.

Ahmet Türk’ün 42 oğlak keserek, 600 kişiye yemek verdiği, konaklarda İBB Başkanı’nı ağırladığı örneği de unutmayalım. Bahçeli’nin de “değerli bir Kürt ağasıdır” diyerek selamladığı biri. “2025’e girerken ne ağalığı?” diye sorarlar. 

Böyle bir aşiret yapılanmasında kadının yeri yok. Ne kadar ikiyüzlüce. Kürt siyasi hareketi “eş başkanlık”, kadınların siyasete katılma hakkı gibi örnekler çıkarırken aşiretlerdeki kadınların eğitim alma hakkı yok. Yaşam hakkı yok. Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu.

Aynı yerden devam edelim. Kurultay kararlarında da çünkü Kürt kadınlarıyla ilgili bir başlık ve alınan 9 maddelik kararlar var. Burada dikkatimi çeken ifadeler var. Mesela, “KDK’lar Kürt kadınların sorunlarına samimi bir şekilde çözüm üretmek isteyen aydınları, liberallerin eline bırakmamakta kararlıdır” diyorsunuz. “AB fonlarıyla desteklenen liberal projelerin karşısındayız” da diyorsunuz. Liberalleri burada eleştirme nedeniniz ne? Bir de projelere niçin karşısınız? 

Bugün yaşanan eşitsizliğin kaynağını görmeden, kimi başlıkları vurgulayıp inceleterek, kadınların eşitliği nasıl sağlanamayacaksa Kürtlerin de yaşadığı sorunun kaynağında işçi sınıfının yaşadığı eşitsizlik var. Kürtlerin özgürleşmesi, baskıların ortadan kalkması belli açılardan sadece özgürlük mücadelesinde sıkıştırılmış bir yan. Bu liberaller açısından olmazsa olmaz.

Aşiretleri karşına almadan, kız çocukları için AB projesiyle geldim dediğinde yalan söylüyorsun. Önce şunu konuşalım, aşiretlere karşı mısın değil misin? Çünkü çocukların okuyamamasının kaynağında aşiret düzeni var. Seçtiğimiz şu okuldaki şu çocuklarla eğitim paketi yapıyoruz demek, düzenin kendi yarattığı sorunları makyajlamaktır. Karşımıza aldığımız bu yöntemin bir çözüm olarak pazarlanması. Aşiretleri karşına almıyorsun, sömürüyle bir derdin yok, Kürt ağa ve patronlarıyla kavga etmiyorsun ondan sonra “kız çocuklarını eğitiyoruz ama” diyeceksin. Tabii ki iyi bir şey belli açılardan. Ancak sen çözümün bu olduğunu söyleyemez ve bu algıyı yaratamazsın. Bu nedenle karşımıza alıyoruz projeleri.

'Sözümüz ertelemecilik değil, gerçek olan'

Bu göz boyamaya Türkiye’de çok sayıda aydının, sanatçının da dahil olduğunu düşünüyoruz. Düzenin değişemeyeceğine olan bir inancı da besliyor. Aydınlarla, sanatçılarla sorunun kaynağına birlikte bakmak ve buradan bir çözüm üretmekte bir inadımız olduğu için karar tasarısında bu maddeler var. 

Bazen “ertelemecilik” eleştirileriyle karşılaşıyoruz. “Yaptıklarımıza da karşı çıkıyorsunuz, siz aslında sorunun çözümünü istemiyorsunuz. Düzen değişikliği mümkün değil, elimizden geldiğini yapıyoruz” diyorlar. Asıl gerçekçi olmayan bu söylem. Küçük kurtuluşlar yok. Küçük kurtuluşları sağlayan olanaklar düzenin devamlılığını ve aynı çarkın dönmesini sağlıyor. Sözümüz ertelemecilik değil, gerçek olan.

Gerçek olan neden sizin sözünüz? Sonuçta siz de “sosyalizme giden yolda yapabileceğimiz kadarını yapmak istiyoruz” düşüncesindesiniz, e onlar da aynı şekilde katkıda bulunan projeler yapıyor. AB projesi olduğu için neden kız çocuklarının okutulmasıyla ilgili bir proje kötü olsun ki?

Her birimizin hayatının bu kadar karanlık olmasının nedenlerinden biri holdingler. Türkiye’nin zenginliklerine el koyarak serpilen bir azınlık var. Bu azınlık her 8 Mart’ta bir sürü reklamlar yaparlar, kadın hakları üzerinden. Bu holdinglerde iş görüşmesine gittiğinde bir kadına ilk sordukları, “Ne zaman evleneceksin? Çocuk yapmayı planlıyor musun? Kaç yıl içerisinde yapmayı planlıyorsun?” olur. Ya da kadın erkek çalışanların ücretleri hiçbir zaman eşit olmaz. Bu çok büyük bir aldatmaca ve yalan. 

Düzenin ortaya çıkardığı karanlık tablo yeni değil, sınıflı toplumların sorunu. Ancak geldiğimiz noktada kadın cinayeti bir kavram olarak düzenin bir parçası haline geldi. Çünkü istatistiğin ötesinde bir yan taşıyor artık. Artık her gün 1 kadın ölmüyor, 3 kadın ölüyor. Bu devam edecek. Tarihten bugüne var olan sorunlar daha da büyüyerek geldiyse, bundan sonra kadınları, çocukları AB projeleri, holdinglerin reklamları-kampanyaları kurtaramayacak. 

Biz gerçekçiliği buradan kuruyoruz. Kurtarmayı bırakın, düzen var olsun diye yapılan küçük tadilatlar. Mücadele geçmişleri baktığımızda, küçük düzen içi iyileştirmeleri talep ettiğinde bir kazanım elde edemezsin. Ben daha az sömürülmek istiyorum diye bir talepte bulunabilir miyiz? Ben daha az kadının öldürülmesini istiyorum diyebilir misin? Diyemezsin. Ama yapılan tam olarak bu. Kadınların bu düzende kurtuluşu yok, bunu bilerek daha ilerisini isteyeceğiz. Düzenin yıkılmasını isteyeceğiz, bunu isteyen kadınların da işçilerin de artmasını sağlayacağız. 

Ancak güncel taleplerin hiçbirini geriye atmak değil yapacağımız. Çocukların eğitim hakkı bir problemse, sağlayacağız. Kararlarımızda var. Semt evlerinde bilimsel eğitimin aydınlanma seferberliğine dönüşmesi için mücadele veriyoruz. Bu mu ertelemecilik?

Bir yarın hayali taşıyor KDK’lar ancak kesinlikle başka türlü bir şeyi tarif ediyorlar: 

“Bir yarın olmalı, başka türlü bir şey

Bir aydın, bir güzel yarına varmalı”

'Kadınların başarısızlığının onlardan menkul olduğunu empoze ediyorlar'

Yıllardır tariflenen bir “güçlü kadın” var. Reklamlarla, şirketlerle, dergilerle şişirilen ve aslında kadınların hiç ihtiyaç duymadığı başka başka kimlikler yükleyen bir tavır. Yine karar metninde geçen, “bizler mağdur değil, güçlü kadınlarız” cümlesindeki “güç” nasıl bir güç?

Düzenin güçlü kadından anladığı ve öne çıkardığı şey sermaye sınıfının içerisinde yer alan kadın özneleri. Patron kulübünün başkanı olan kadın imajı. Temel şey burada güç ve sermayeyi eşit tutmaktan geçiyor. Ya da siyasi otoriteden alınan bir güç. Ve erkekleşen bir güç. “Hanım abla” olarak racon kesen bir tavır. Düzen içinde böyle başarılı kadınlar da var denilerek yapılan bu ayrıştırmayla toplumun geri kalanındaki kadınların başarısızlığının onlardan menkul olduğunu empoze ediyor. 

İçişleri Bakanı çıkıp diyor ki, “biz yapacağımız yaptık, ama o kafasız kadın kapıyı açtı, onun suçu” diyor. Hurdacılık yapan bir anne 5 çocuğunu nasıl yalnız bırakırmış, annelik yapabilseymiş yalnız bırakmazmış çocuklar da ölmezmiş. Ayşenur ve İkbal, eğer ki islam kurallarına göre yaşasalarmış hayatta olurlarmış.

Sadece kadınlara değil erkeklere de dayatılıyor bu. Eğer akıllı olursan düzen içerisinde bir yer kapıp zenginleşirsin, akılsızsan kötü şeylerle karşılaşırsın. Bu bir yalan. Gücü aldığımız yer mücadeleyle ve kendimizi koyduğumuz yerle ilişkili. Bugün dayattıkları şey örgütsüzlük ve başımıza gelenleri kanıksamak. düzenin mağdurlarıyız ancak mağdur hissetmek zorunda değiliz. Gücümüz de örgütlülüğümüz ve mücadelemizle gelir. 

Kurultay günü konuştuğum delegelerden biri bir benzetme yaptı, KDK’lar için “acil durum butonu” dedi. Katılıyor musunuz?

(Gülüyor) Çok güzel bir tanımlamaymış, çok hoşuma gitti. Kesinlikle diyebiliriz. Yaşanan bir sorunla ya da paylaşmak istediğin bir mutlulukta yanı başında olabilecek bir KDK var, tıpkı acil durum butonu gibi. 

Bizim birlikte üretken bir biçimde, yaratıcı, kendimizi ve bulunduğumu topluluğu geliştiren, birlikte vakit geçirebilme, öğrenebilme zeminlerine de ihtiyacımız var. Bu buton bunun için de var.

Danışma-dayanışma hattınız da var. Başvuru nasıl oluyor? Sadece başları dertteyken mi başvurmalılar? Başlarına bir şey gelir mi?

Maalesef başlarına bir şey gelmiş kadınların başvurduğu, dayanışma ve mücadelesini yürüttüğümüz bir hat. KDK’lı kadınlar özgürleşiyor, mücadele azmi kazanıyor doğru ama bu onları şiddetten, sömürüden uzak tutmuyor. Böyle bir durumda, hatta ulaşarak ihtiyacının ne olduğunu birlikte anlamak için çalışıyoruz; hukuki, psikolojik asıl bir desteğe ihtiyacı varsa. 

Beyoğlu’nda hattımız üzerinden bize ulaşan bir kadın gördüğü şiddet sebebiyle boşanmak istiyordu ancak ne bir evi ne bir işi ne bir eşyası ne de boşanma davasını karşılayacağı bir maddi durumu vardı. Bunların her birisi KDK’lar tarafından sağlandı. Çıkmazda ve yalnız hisseden bir kadının böyle bir dayanışmasının varlığını hissetmesi bile güçlü olmasını sağlayabiliyor, yapmaya çalışacağımız şey de bu. 

KDK’lı olmak için de başvurabilirler mi?

Tabii ki. Gören, birlikte olmak isteyen, mücadele etmek isteyen, sorunlara çözüm arayan, çözüm için destek sağlayan her kadının ulaşabileceği bir hat bu.

Merak ettiğim bir şey var. Kurultayda da önemine hep vurgu yapıldı. Çok uzun süredir, sadece kadınların değil tüm insanların yapmadığı bir şeye dönüştü hayal kurmak. Halbuki kurduğumuz hayaller bizi yarına götüren. Senem Doruk İnam’ın KDK’yla ilintili hayali ne?

Hayallerimize de dönük saldırı var gerçekten de. Hayal kurmayı da engelliyor, gerçekleşemeyeceğini peşinen kanıksatıyorlar. Benim hayalim, sömürünün olmadığı bir düzen. Bu gerçekleşebilecek bir şey. Eşitliğin anlamını gerçekten de hayatımızda görmek istiyorum. Bu hayal bir yol. O yolun bu hayali kuran insanların tıka basa dolu olduğu ve en önde de güler yüzle, neşeli, ne yaptığını bilen, güçlü kadınların yürüdüğünü hayal ediyorum.

Söyleşi biterken Tülay German’ın insanı sarıp sarmalayan güzel sesi ve şarkının da sonuna geliyorum:

“Bir aydın, bir güzel

Yarına

Varmalı.”