Bilim insanları uzun zamandır, küçük kısa kuyruklu yarasaların yürüme kabiliyetlerini bağımsız edindiklerini düşünüyorlardı.

Yarasanın yaşam alanı avcılardan yoksun kalınca araştırmacılar bunu -daha çok tecrit edilmiş adalardaki uçamayan kuşlar gibi- yürümenin mümkün olduğu daha güvenli alanlarda adapte ettiğini düşündüler.

Fakat Avustralya kuzeybatı Queensland'de bulunan, artık soyu tükenmiş olan yürüyen yarasa fosilleri günümüz yarasalarının 20 milyon yıllık Avustralyalı akrabalarından geldiğini gösteriyor.

Fosil yarasa, modern türdekine benzer olarak dirseğinde bir oyuk taşıyor. Bu, zamanlarının yüzde kırkını karada geçiren yarasaların yerden havalanmasını sağlayan özel kas sistemini destekliyor.

Araştırma ekibinin başındaki New South Wales Üniversitesi paleontoloğu Sue Hand yürüme ve çukur kazma yeteneğinin bu memelilere yeni yiyecek olanakları sağladığını belirtiyor ve ekliyor: "Yerde olmak muazzam sınırsızlıkta yiyecek imkanı sağlıyor. Hava soğuduğunda yararlı olan bir avantaj."

Günümüzde bilinen 1100 yarasa türünden, yalnızca küçük kısa kuyruklu yarasa ve Amerikan vampir yarasası, yerde yürüdüğü bilinen iki yarasa türü.

Vampir yarasanın yürüme kabiliyetini bağımsız olarak geliştirdiği düşünülüyor, çünkü yürümek, yarasaya yerdeyken yaralı avını kovalama imkanı veriyor.