Bu hafta okuyacağınız yazıyı yazarken, günlerce düşündüm.
Alanımızdaki kirlenmenin boyutları, artık kabullenemez durumlara ulaştı.
Tiyatro, kendi kendini yiyip bitiren ve giderek, kendi geleceğini karartan iç düşmanlar oluşturmuş durumda.
Tuhaf değil mi?
Ama ne yazık ki gerçek.
Mesleğimizin görülen tarafında olup biten siyasi cambazlıkların dışında, daha aşağılarda yaşananlar buz dağının asıl yüzünü oluşturuyorlar.
Ülkemde, 'Çocuk Tiyatrosu' başlığı altında yapılan üretimlerin yüzde yüze yakını, kendi geleceği ile oynuyor.
Sözümün tamamı, okul okul dolaşıp 'dilenci parası' toplar gibi çocuklarımıza el açan bir takım aymazlar ile bu duruma çanak tutan Milli Eğitim Müdürleri, Okul Müdürleri ve kendini yetkili sayan tüm yetkisizleredir.
"İki kalas bir heves" eski bir tanımlamadır.
Mesleği hafife alıp, dikkatsiz davranan, özensiz davranan bazen de amatör olmaktan bile 'beter' olanlar için kullanılır.
Aslında amatörlüğe saygı duymanın da ifadesidir.
Ama yapılanlar, bu durumu bin kez aşmış ve sistem, bir sömürü çarkı halinde işler duruma getirilmiştir.
Ne okuduklarınız ne de okuyacaklarınız düzmece ya da kurmaca bir öykü değildir.
Bu ülkede binlerce okul ve bu okullarda binlerce çocuk vardır.
"Çocuk Tiyatrosu" adı altındaki bu akıl hırsızlığının hedefleri de tam da burasıdır.
Gerçekten her şey çok basittir.
Bir akıl kurnazı, dört kafadarla birlikte bir araya gelirler, ortada öyle tiyatro metni'nin filan olmasına da gereksinme yoktur.
Oradan buradan hırsızlanmış sözcükler ezberlenir, iki renkli ya da yamalı kostüm meseleyi çözer.
Topluluğun ve oyunun şatafatlı bir adı olması gerekir!
Hemen halledilir.
Sonra ilk yapılacak iş, hedef kitle çocuklara yönelik saldırıya geçmektir!
İlçe Milli Eğitim müdürleri'nden, "uygundur" diye bir yazı almak, nerede ise gereksizdir.
Okul müdürlerine başvurulur ve o andan itibaren, "Çocuk başına" hesaplar yapılmaya başlanır.
Kimi müdürler, "ver üç yüz lira, ne yaparsan yap" der kimileri ise, "yarı yarıya"
Bu pazarlık, yaklaşık bin çocuğun, bazen daha az, bazen daha çoğunun üstüne yapılır.
Okulun tiyatro salonu var mıdır?
Ne gerek var. En büyük sınıf anında derme çatma bir salon haline getirilir.
Sahneye gereksinme yoktur, ışık malzemesine, efekt ve dekor gereklerine de gereksinme yoktur.
Parasını okul müdürünün eline sayanlar seyirci olurlar.
Başlanır oynanmaya!
Aynı gün içinde en az beş "seans" aynı sözcükler farklı çocuklara aktarılır.
Değişen tek şey toplanan paranın miktarıdır.
Ne anlatılır?
Söyleyelim, kocaman bir hiç.
Bu sıradanlık, başta İstanbul, Ankara, İzmir gibi iller olmak üzere, Anadolu'da hemen her ilde her gün yaşanılır hale gelmiştir.
Tiyatro denen, hayatın büyüsü mesleğimizin karalanması olan bu durum aynı zamanda çocuklarımızın ruh ve akıl sağlığı ile oynanır olmasına izin vermektedir.
Yapılan ise, mesleğe hakaret etmenin dışında hırsızlıktır.
Bu insanların hiç biri, hiçbir metin için telif ödememektedir.
Hiç biri tek kuruş vergi ödememektedir.
Ayrıca işin sahibi durumundakiler tarafından emek hırsızlıkları yapılmaktadır.
Bütün bu anlatılanları yapanların isimleri, sıfatları, cinsleri, cibilliyetleri ise önemsizdir.
Ama yapılması gerekenler vardır.
İlki, hemen ama hemen bu gidiş durdurulmalıdır.
Durdurulmuyorsa, bu işlere izin veren Milli Eğitim Müdürleri, okul müdürleri hemen görevden alınmalıdırlar.
Bu pis kokular yayan ilişkiler ağına karşı, meslek örgütleri ortak reaksiyon göstermelidirler.
Oyun yazarları ve ÇOGED gibi kuruluşlar ve Çocuk Tiyatrosu'nun gerçek anlamı ile nasıl yapıldığının örneklerini yaratmak için çabalayanlar, işin izleyeni olmalı, ak ile kara ayrıştırılmalıdır.