Çok üzgünüm babacığım çok.
Benim için 12 Eylül bir kez daha kara kapkara bir gün.
Arkadaşlığınızı, dostluğunuzu, yaşamıma ışık tutan öğretmenliğinizi, müzik ve edebiyat dolu yıllarınızı, gülüşlerinizi, haksızlıklara ve gericiliğe isyanınızı, sevecen dokunuşunuzu hiç unutmayacağım hiç.
Ellerinizin sıcaklığı ellerimde, gözlerinizin ışıltısı gözlerimde kaldı.
İsteğinizi yaptım.
Sizin için boğazın ılgın sularına bir kucak dolusu kır çiçeği armağan ettim ve bilmelisiniz, 14 yaşımda elime tutuşturduğunuz Nâzım şiirleri şimdi dalgalara karışarak yeniden size geliyorlar.
Biliyorum, uzaklardan yükselen mandolinin sesini mutlak duyuyorsunuzdur.
Işıklar içinde uyuyun.