Oynuyor muydu, yoksa öyle olduğu gibi sırada yerini alıp kendine düşen replikleri söylüyor muydu bilemezsiniz. Ağlaması ile gülüşü arasındaki mesafenin kısalığı içinin güzelliğinin bir yansımasıydı hep.
Hayata gelmek bizim kararımız değil ama onun nasıl yaşanacağı ellerimizde. Ayşen Gruda o hayatı doğru yaşamayı başaranlardan. Eğilip, bükülmeden yaşanmış bir hayat bıraktı geride, gururla gitmesi ondan. Ondan gururla uğurluyoruz.
Hastaydı bir süredir. Kim hasta değil ki, toplum hasta, devlet çoktan sizlere ömür. Ayşen Gruda’nın filmlerindeki o mutlu, sevecen, güler yüzlü, umutlu insanlardan eser kalmadı. 23 Ocak’ta direnmeyi bıraktı. Arkasında neredeyse hepimizin ezbere bildiği bir yığın film bıraktı. İnsan olmayı öğretti insanlarına. Gülmeyi, hoşgörüyü, hüznü. Halkın sanatçısıydı o, torunun dediğine göre giderayak “halkım cenazemi nasıl kaldıracağını bilir” dedi. Halktan başka güvenecek kimimiz var!
Güle güle halkın sanatçısı. Güle güle Domates Güzeli Nahide Şerbet. Güle güle Ayşe, Peyker, çılgın Vecihi’nin yavuklusu evde kalmış Fikret. Gururla git, gözün arkada kalmasın, halkın seni nasıl uğurlayacağını bilir…