Nazi Almanyası'nın Sovyetler Birliği'ne saldırısının doruk noktasını oluşturan Stalingrad kuşatmasının faşizm açısından büyük bir yenilgiyle sonuçlanmasının 75. yıldönümü Federal Almanya'da manidar bir sessizlikle geçiştiriliyor.

Şimdiki adıyla Volgograd'da hazırlanan ''Zaferin 75. Yıldönümü'' anmasına Almanya'dan hiçbir üst düzey yönetici katılmıyor. Birkaç beylik cümle ile yetinilen anma konusunda, Alman siyasetinin genel eğilimi ana akım medyada da benzer bir görünüm sunuyor.

Ana akım medya, sabah akşam Stalin aleyhine yayın yapmaktan Stalingrad Zaferi'ne zaman bulamıyor.

''Hitler'in hataları'' ve ''elverişsiz hava koşulları''na odaklanılan değerlendirmelerde, faşizmin dünyada kurulmuş ilk işçi devletini hedef alması olgusu gözlerden kaçırılmaya çalışılıyor.

Faşist Almanya'nın arkasına aldığı beş ayrı devlete dayalı, 900 bin kişilik ordusu, 600'den fazla savaş uçağı ile talan etmeye yeltendiği Sovyetler Birliği'ndeki bu muazzam direniş, 6 ay sonunda ağır bir yenilgiyle sonuçlanmıştı.

490 bin Sovyet insanının katledildiği, 650 bininin yaralandığı bu kuşatmada, 300 bin Nazi askeri öldürülmüş, 90 bini de esir alınmıştı. Yalnızca 6 bin Nazi askeri evine dönebilmişti.

FAŞİZMİN SONUNUN BAŞLANGICI

Stalingrad Zaferi ile milyonlarca kişinin ağır işkencelerden geçirilerek, katledildiği toplama kamplarında da direnişler yükselmeye başlamıştı. Stalingrad Direnişi, başta Auschwitz olmak üzere pek çok toplama kampının faşistlerin elinden kurtarılmasına olanak sağladı.

Tarihçi Joahen Hellbeck, Deutschlandfunk'ta kendisiyle yapılan röportajda Stalingrad Zaferi'nden ''Özgürlük ve insanlık için tayin edici bir zafer'' diye söz ederken gerçeğin yalnızca küçük bir kısmına işaret ediyor.

Faşist hareketin kitleselleşerek üçüncü büyük parti (AfD) konumuna geldiği Federal Almanya'da, Stalingrad Zaferi konusunda söz etmenin neredeyse tabu haline geldiğini ifade etmek, abartılı olmayacaktır.