Çocukluğumdan kalma kitapları koliden çıkarırken bir telaşa kapıldım. O kadar çok kitap vardı ki nereye sığdıracaktım. Kitaplar çıktı kütüphanede bir karış yer kapladı. Oysaki ben çocukken ne kadar çoklardı.

Çocukken anneannemin bahçesinin 4 köşesinde oyun kurar koşmaktan yorulurduk. Şimdi aynı bahçeyi 4 adımda turluyorum.

Biz büyüdük dünya küçüldü, doğru. Peki ne oldu da küçülen dünyada kocaman bir gergedanı fark edemez hale geldik?

Begüm her sabah olduğu gibi kahvaltısını yapıyordu. Birden arkasından mır bir gergedanın geçtiğini ve tabaktan bir krep alıp yediğini gördü. Hemen annesine koştu. Annesi çok meşguldü, Begüm'ü dinlemedi. Babasına koştu "baba mutfakta kocaman bir.." Babası dinlemeden cevap verdi "tamam tatlım örümcek biraz bekleyebilir." Yine her zamanki gibi onu dinlememişlerdi.

Anna Kemp' in -iyi ki- yazdığı, Sara Ogilvie'nin - harika- resimlediği "Rhinos don't eat pancakes" kitabı, Türkçe'ye “Gergedanlar krep yemez” ismiyle çevrilmiş. Çocukların anlatacak çok renkli dünyaları var. Konuşan balıklar, yatağın altındaki tavşanlar, saç çeken, dans eden arkadaşlar. Büyükler mümkün olduğunca çocukları dinlemeye çalışıyorlar ya da kitapta olduğu gibi dinliyormuş gibi yapıyorlar.

Peki çocuklar dinlenildiğini düşünüyorlar mı?

Annesinin ve babasının kendisini sevdiğini bilen ama anlatacak çok şeyi olmasına rağmen bir türlü dinlenilmeyen Begüm ve arkadaşı mor gergedanın hikayesi öğreticiliğe kaçmadan basit bir dille olması gerekeni değil olanı anlatılmış.

Kitabın sonunda annesi evde kocaman bir gergedanla yaşayıp farkına varmamalarına değil, kızlarını ne kadar az dinlediklerine şaşırıyorlar. "Hadi bize mor krep canavarını anlat" diyor babası ve Begüm keyifle anlatmaya annesi ve babası heyecanla dinlemeye başlıyorlar.

Ve kitap biterken Begüm'ün mutlu ve pembe ayılı hikayesi başlıyor.

 

Gergedanlar Krep Yemez

Yazar: Anna Kemp

Resimleyen : Sara Ogilvie

Çeviren : Gülbin Baltacıoğlu

Pearson,2012,32 sy.

3-6 yaş